Nayia Yiakoumaki

Nayia Yiakoumaki is an artist and curator. She lives and works in London. She is archive curator at the Whitechapel Gallery, London and has recently curated the exhibition John Latham’s Anarchive , which focuses on the work and personal archive of the British artist, John Latham (1921-2006) and This is Tomorrow, an experiment in collaboration instigated by the Independent Group, a diverse group of artists who worked in England in the 1950s. She was recently awarded a PhD from the Art Department, Curating, Goldsmiths, University of London, for her thesis Curating Archives, Archiving Curating examines archives as a curatorial ground.

______________________________________________________________________

About the project, July 2010

See what I’m saying

To See what I’m saying ξεκινάει από την Πάτρα ως δεδομένο πέρασμα μεταναστών και καταλήγει σε ένα αρχείο το οποίο δημιουργείται και διανέμεται μέσω ενός εικαστικού πλαισίου στον δημόσιο χώρο επισημαίνοντας με αυτόν τον τρόπο την δυνατότητα του αρχείου να αναδεύει δεδομένα.

Η προσωρινότητα των μεταναστών στην Πάτρα, μιας πόλης λιμάνι, δεν δίνει χρόνο στον προσωρινό επισκέπτη αλλά ούτε και στον μόνιμο κάτοικο να συμφιλιωθεί ο ένας με τον άλλον αλλά ούτε και να ανταλλάξουν μεταξύ τους καμμία ουσιαστική εμπειρία.

Ταυτόχρονα η ‘παροδική’ ανασφαλής κατάσταση του λαθρομετανάστη επιβάλει  στην μετακίνηση του μέσα στην πόλη συγκεκριμένες διαδρομές που τον κρύβουν από την κοινή θέα και αντίστοιχα η φαινομενική σταθερότητα του μόνιμου κατοίκου και η υπεροχή του στην πόλη φαίνεται ως αυταρχική.

Ο λόγος και των δύο αυτών πλευρών εκφέρεται αλλά και διοχετεύεται μέσα από συγκεκριμένα αυλάκια. Των μεν μεταναστών πολλές φορές επικοινωνείται διαμέσου προσωπικών καταγραφών σε ημερολόγια, μαρτυρίες συναδέλφων, είτε εκφέρεται από τον στερεοτυπικά εκφρασμένο λόγο ανθρωπιστικών οργανώσεων, δημοσιογράφων κλπ. Των δε μόνιμων κατοίκων αυτός ο λόγος εκφράζεται μέσω καθημερινών σχολίων με άτομα του περιβάλλοντος των είτε ως επιθετικός λόγος που απευθύνεται στην ομήγυρη. Και των δύο ομάδων ο προσωπικός λόγος  και ειδικά αυτός που εμπεριέχει και ανακλά την εμπειρία του ενός με τον άλλον, σπάνια δημοσιοποιείται.

Το See what I’m saying δημοσιοποιεί και σχολιάζει τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα αποσπάσματα λόγου σχετίζονται με τον ρατσισμό υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα στις ομάδες των ‘μόνιμων’ την προσωρινότητα της κατάστασης τους αλλά και των μεταναστών και το γεγονός ότι ως εθνική ταυτότητα οι Έλληνες έχουν και αυτοί σηματοδοτηθεί από την δική τους μεταναστευτικό παρελθόν.

Δημιουργία αρχείου

Το See what I’m saying about επικεντρώνεται στην συγκέντρωση ενός αρχείου δηλώσεων ανθρώπων που ανήκουν σε (φαινομενικά) αντικρουόμενες  κοινωνικές ομάδες με στόχο την δημιουργία ενός αρχείου αναφορών και δηλώσεων παρμένων από τρεις διαφορετικές προελεύσεις.

• Ομολογίες και σχόλια μεταναστών από την Πάτρα και άλλες πόλεις.
• Ομολογίες και σχόλια μονίμων κατοίκων για μετανάστες στην Πάτρα.
• Ομολογίες και σχόλια ελλήνων μεταναστών στην Αμερική στα τέλη του 19^ου αιώνα.

Το αρχείο που δημιουργείται κάνει χρήση διαφορετικών ιστορικών πηγών που κατά κανόνα και κυρίως για πολιτικούς λόγους δεν θα εμπλέκονταν το ένα με το άλλο. Η βασική του δομή είναι χωρισμένη σε τρείς κατηγορίες όπου καταγράφονται τα ευρήματα των παραπάνω τριών κυρίων κατευθύνσεων. Ο χρήστης του αρχείου αρχικά βλέπει όλες τις ομολογίες ως ένα κείμενο χωρίς να γνωρίζει την προέλευση τους αλλά το αρχείο παρέχει την δυνατότητα να ερευνήσει ο χρήστης την προέλευση αλλά και αυτόν που εκφέρει τον λόγου. (Μετανάστης, μόνιμος κάτοικος ή Έλληνας μετανάστης)

Δημοσιοποίηση/Χρήση δημόσιου χώρου

Το See What I’m Saying θεωρεί δεδομένο ότι το αρχειακό υλικό εν γένει είναι σημαντικό συστατικό του κοινωνικού χώρου. Το t-shirt είναι το πιο συνηθισμένο κομμάτι ανεπίσημου ενδύματος το οποίο σχεδιάστηκε αρχικά από το Αμερικάνικο Ναυτικό και γενικά χρησιμοποιήθηκε ως εσώρουχο εργαζόμενων κυρίως χειρωνακτικών εργασιών. Από τη δεκαετία του 1980 τυπωμένα t -shirt χρησιμοποιούνται ως διαφημιστική πλατφόρμα με διάφορα μηνύματα αλλά ταυτόχρονα είναι συνυφασμένα με την προσωπική έκφραση φέροντας διάφορα slogan ή άλλα logo.

Το αρχείο δημοσιοποιείται τυπωμένο επάνω σε  t -shirts το οποίο επέλεξα ως το πιο κατάλληλο μέσο την δημοσιοποίηση των κατά τα άλλα κρυμμένων αυτών ‘λόγων’.

Το project See What I’m Saying χρησιμοποιεί αυτό το ένδυμα ως πλατφόρμα για τους παρακάτω κυρίως λόγους:

– Γιατί ενισχύει την δυνατότητα της χρήσης του αρχειακού υλικού ως σημαντικό συστατικό του κοινωνικού χώρου το οποίο με αυτό τον τρόπο, παρουσιάζεται στο δημόσιο χώρο και δίνει  έναυσμα για περαιτέρω σκέψη και αναθεώρηση στερεότυπων αντιλήψεων περί ρατσισμού, αντί να διαφυλάσσεται μέσα στον ‘προστατευμένο’ χώρο του αρχείου. Φοράω ένα ρούχο, φέρω ένα μήνυμα.

– Γιατί η προχειρότητα του ρούχου αυτού το κάνει προσιτό σε μεγάλες ομάδες κόσμου από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, πολιτικές τοποθετήσεις, εθνικότητες και ηλικίες, διευκολύνοντας έτσι την συνεργασία του κοινού που θα δράσει Ανθρώπινη Πινακίδα (Human Billboard) αλλά και την άμεση δημοσιοποίηση, διανομή των αποσπασμάτων αυτών των λόγων.

‘Our society should no longer tolerate a status quo that perpetuates a permanent underclass of persons and benefits from their labor without offering them legal protections.’

‘At night, when the mills poured out their operatives, the poor, scared Greeks would gather twenty or so together, take the middle of the street and in close formation rush to Market Street, where they scattered to their lodgings like frightened sparrows and dared not stir out till morning.’

‘I went to the aliens bureau in Petrou Rally street. when I got there at the crack of dawn one Saturday a few months ago the only thing I could see were thousands of heads. It was raining and the police kept on hitting us with clubs and shouting at us to sit down.’

English version

See what I’m saying

The project See what I’m saying commences from Patras as an assumed passage of migrants.  It culminates with an archive that is shaped and distributed via a visual context in a public place emphasising thus, the capacity of archives to blend data.

The temporariness of immigrants in Patras, a city-harbour, does not give time to the passing visitor or the permanent resident to come to terms with one another nor to exchange any real experience.

At the same time, the ‘transient’ and insecure situation of illegal immigrants imposes on them certain routes within the city which conceal them from the main cityscape. Simultaneously, the ostensible appearance of the permanent residents and their ‘primacy’ in the city is perceived as authoritarian.

The voice of both sides is delivered and channelled through concrete means. The migrants’ right to be heard is communicated through personal records such as diaries, testimonies of colleagues, or is delivered by the stereotypically expressed views of humanitarian organizations and journalists whilst permanent residents’ say is expressed through daily discussions or as an offensive racist comment with people from their local environment. On both occasions, both sides’ personal accounts and opinions, especially the ones that involve and reflect experiences from the co-existence with one another, are rarely disclosed.

See what I’m saying publicises and comments on the manner in which these fragments of speech from both sides relate to racism while pointing to the permanent residents, the precarious situation of migrants and the undoubted fact that part of the Greeks’ national identity is also marked by their own immigrant past.

Creation of the archive

See what I’m saying focuses on gathering statements from people who belong to (seemingly) conflicting groups in order to create an archive of reports and statements taken from three different sources:

Confessions and comments by migrants from Patras and other cities.
Confessions and comments for migrants by citizens of Patras.
Confessions and comments by Greek immigrants to America in the late 19th century.
The archive makes use of various historical sources which for mainly political reasons would not intermingle with one another. The basic structure is formed by the division into three categories which include the findings of the three main directions described above. The user of the archive will come across all the confessions and comments compiled into one text without knowing their origin; the archive provides the opportunity to investigate the origin of the confession/comment as well as the type of person who made it.  (Immigrant, permanent resident or a Greek immigrant).

Dissemination / Use of public space

See What I’m Saying assumes that archive material in general is an important component of social space. The t-shirt is the most common informal piece of clothing, designed by the U.S. Navy it served as underwear for workers and especially manual workers. Since the 1980s, printed t-shirts are used as an advertising platform with different messages; simultaneously they’re associated with ‘personal expression’ bearing different slogans or other logos.

The archive is disclosed printed onto t-shirts which I selected as the most appropriate means of dissemination of otherwise buried ‘voices’.

The project See What I’m Saying uses this particular type of clothing as a main platform for the following reasons:

– It strengthens possibilities of using archival material as important components of social space, which in this way, occur in the public and give rise to further reflection and revision of stereotypical attitudes on racism, rather than it being preserved within the ‘protected’ site of an archive.

I wear a garment, I carry a message.

– Because the informality of this type of clothing makes it accessible to large groups of people from different social groups, political positions, nationalities and ages, thus facilitating on the one hand the cooperation of the public who would act as human billboard and on the other guaranteeing the immediate publication and distribution of these fragments of speech.

______________________________________________________________

About the project, April 2010

An archival dissemination in the public sphere.

The citizen as carrier of archival information.

The concealment of information.

The coincidental element of discovery in the archive.

The impossibility of total knowledge.

The archive as public and private.

The (actual or false) empowerment of the reader.

Mainstream situations as vehicle for art.

The artist’s authority over the archive.

A  document or series of documents are selected from archives referring to or based in the city of Patra, Achaia, Greece.  Some information is extracted by the artist, making thus a first intervention and consequently imposing a first ‘command’ on the archive. Consequently this extract is separated from its original contents, dissected even further and elements of it are printed in cheap, cotton T-Shirts which are distributed to the public or sold for a symbolic amount of 1-3 euros.  Each owner of a T-Shirt now owns one part of the information and by wearing it and walking in the city of Patra, s/he becomes a messenger of some information but never of the whole. The project questions ideas around archives and information as well as the public and private nature of archives, the authorship and ownership.

The information is revealed if all the ‘messengers’ gather at the same place at the same time and by an impossible coincidence be placed in the right order to form the correct sentence.